Κατά τη παραδοσιακή αναισθησία, ο αναισθησιολόγος θα χορηγήσει τον συνδυασμό φαρμάκων που θα επιλέξει, θα παρακολουθήσει την αρτηριακή πίεση του ασθενή και το βάθος της αναισθησίας κατά τη διάρκεια του χειρουργείου και μετά το πέρας της επέμβασης, αφού ο ασθενής ξυπνήσει και μεταφερθεί στο δωμάτιο της ανάνηψης, ο ρόλος του θα έχει ολοκληρωθεί . Πλέον ο αναισθησιολόγος διαδραματίζει πολύ πιο ενεργό ρόλο στην ιατρική αντιμετώπιση του ασθενή, ξεκινώντας από τη στιγμή που θα εισέλθει για προεγχειρητικό έλεγχο και η οποία ολοκληρώνεται αρκετό καιρό μετά το χειρουργείο. Ο αναισθησιολόγος πρέπει να γνωρίζει τον ασθενή και το ιατρικό ιστορικό του. Μόνο έτσι έχει την δυνατότητα να διαχειριστεί το τρόπο και τη ποσότητα της αναισθησίας που θα χορηγηθεί. Στόχος του είναι η μεγιστοποίηση της λειτουργίας οργάνων όπως είναι τα νεφρά και το ήπαρ, ο έλεγχος του διαβήτη αλλά και η αιμάτωση του εγκεφάλου σε ασθενείς που έχουν υποστεί εγκεφαλικά επεισόδια. Στη προηγμένη περιεγχειρητική φροντίδα (perioperative care), ο αναισθησιολόγος πρέπει να αποτρέψει την ύπαρξη χειρουργικού στρες από το νέο τραύμα που πρόκειται να δημιουργηθεί στον ασθενή κατά τη χειρουργική επέμβαση. Παράλληλα, ο αναισθησιολόγος μεριμνά για την μετεγχειρητική «ευημερία» του ασθενή και φροντίζει ώστε η ανάρρωσή του να είναι σύντομη και ομαλή. Για να συμβούν όλα τα παραπάνω, είναι απαραίτητο ο γιατρός να έχει γνώσεις Φαρμακολογίας, Παθολογίας και Γενικής Χειρουργικής, ώστε να μπορεί να εφαρμόζει άριστα ποικίλες αναισθητικές διαδικασίες ώστε να δημιουργεί ένα ασφαλές περιβάλλον πριν, κατά τη διάρκεια του χειρουργείου, αλλά και μετά την ολοκλήρωση αυτού. Σήμερα οι αναισθησιολόγοι που θέλουν να παρέχουν περιεγχειρητική φροντίδα, πρέπει να κατέχουν σύγχρονες και προηγμένες γνώσεις, καθώς αναλαμβάνουν μετεγχειρητικά καθήκοντα αμέσως μετά την επέμβαση του ασθενή, δίνοντας οδηγίες για τα συστήματα οργάνων που χρήζουν παρακολούθησης και φαρμακευτική αγωγή, ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο μετεγχειρητικός πόνος και ο χρόνος παραμονής του ασθενή στο νοσοκομείο.

Η αναισθησία είναι μία πολύπλοκη διαδικασία. Έτσι, όταν αντιμετωπίζεται με κοινό τρόπο για όλες τις περιπτώσεις ασθενών μπορεί να εγκυμονεί πολλούς κινδύνους.Ένας έμπειρος αναισθησιολόγος έχει την δυνατότητα να προσαρμόσει στις ανάγκες του κάθε ασθενή την αναισθησία που θα χορηγήσει, λαμβάνοντας υπόψιν του και άλλα πιθανά προβλήματα υγείας που μπορεί να έχει ώστε να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους.Με αυτό το τρόπο, ακόμα και ασθενείς με επιβαρυμένη υγεία μπορούν να λάβουν αναισθησία με ασφάλεια.

Όπως κάθε ασθενής έχει το δικαίωμα να επιλέγει τον χειρουργό του, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να επιλέγει και τον αναισθησιολόγο του. Η ασφάλεια της ζωής και της υγείας του ασθενή που υποβάλλεται σε μια χειρουργική διαδικασία είναι υπευθυνότητα του αναισθησιολόγου. Επιπλέον είναι ο πιο κατάλληλος γιατρός που μπορεί να διαχειριστεί τον μετεγχειρητικό πόνο του κάθε ασθενή με το καλύτερο δυνατό τρόπο.

Κάθε ασθενής έχει το δικαίωμα να εκφράσει τις επιθυμίες του για το είδος της αναισθησίας που επιθυμεί να λάβει. Ωστόσο, είναι καθήκον του αναισθησιολόγου να κάνει την αναγκαία ενημέρωση για το ποιες επιλογές και διαδικασίες υπάρχουν, αλλά και να εξηγήσει λεπτομερώς τι θεωρεί ο ίδιος ως την πιο κατάλληλη επιλογή για τον ασθενή του. Για παράδειγμα, εάν μία συγκεκριμένη επέμβαση μπορεί να γίνει με περιοχική αναισθησία, είναι σχεδόν πάντα η καλύτερη επιλογή. Με αυτό το τρόπο, θα επιτραπεί στο σώμα να χειρουργηθεί χωρίς όμως να αναγνωρίζει ότι χειρουργείται! Με άλλα λόγια, με τη περιοχική αναισθησία το σώμα δεν αναγνωρίζει το χειρουργικό τραύμα, διότι τα νεύρα είναι μπλοκαρισμένα. Έτσι, δεν καταφέρνουν να φτάσουν μηνύματα πόνου στον εγκέφαλο ή στον νωτιαίο μυελό με αποτέλεσμα να ‘’ξεγελιέται’’ το ίδιο το σώμα του ασθενή. Σε μερικούς ανθρώπους όμως δεν μπορεί να γίνει περιοχική αναισθησία. Εάν για παράδειγμα κάποιος βρίσκεται σε αντιπηκτική αγωγή, , δεν θα ήταν δυνατή η τοποθέτηση επισκληριδίου, λόγω κινδύνου αιμορραγίας σε περιοχές όπως ο νωτιαίος μυελός. Σε αυτή τη περίπτωση, μπορούν να γίνουν περιφερικά μπλοκ, ανεξάρτητα από την αντιπηκτική αγωγή, ώστε να ‘’απομονωθεί’’ η περιοχή του σώματος που χειρουργείται. Είναι λοιπόν αρμοδιότητα του αναισθησιολόγου να προτείνει το καλύτερο είδος αναισθησίας ξεχωριστά και ειδικά για κάθε ασθενή.

Γενικά επιτρέπουμε στον ασθενή να πάρει κανονικά την φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνει στην καθημερινή του ζωή εκτός από αντιπηκτικά φάρμακα (εξαιρείται η ασπιρίνη που μπορεί ο ασθενής να την πάρει πριν από τις περισσότερες επεμβάσεις). Αν πρόκειται για πιο δραστικά αντιπηκτικά φάρμακα όπως το Warfarin,Plavix,Pradaxa κ.α., η χορήγηση τους πρέπει να σταματήσει 2-5 ημέρες (ανάλογα με φάρμακο) πριν το χειρουργείο. Σε ότι αφορά τους ασθενείς που πάσχουν από διαβήτη συνιστούμε να παίρνουν την μισή δόση ινσουλίνης το προηγούμενο βράδυ καθώς και το πρωί της ημέρας του χειρουργείου τους. Από τη στιγμή που θα εισαχθούν στο νοσοκομείο ο αναισθησιολόγος θα παρακολουθεί και θα ρυθμίζει ανάλογα την γλυκόζη τους.

Η Αμερικάνικη Ένωση Αναισθησιολόγων δίνει τις παρακάτω συστάσεις: -6 ώρες για στερεά γεύματα πριν το χειρουργείο -2 ώρες για υγρά, ροφήματα (καφέ, τσάι κ.α.) Ο ασθενής μπορεί να έχει μια κανονική διατροφή έως και 6 ώρες πριν το χειρουργείο του και να καταναλώνει υγρά μέχρι και 2 ώρες πριν από αυτό.

Ένας έμπειρος και καλός αναισθησιολόγος έχει πολλούς μηχανισμούς για να καταλάβει το βάθος της αναισθησίας στο οποίο βρίσκεται ο ασθενής του και γνωρίζει τους τρόπους ώστε να προσαρμόζει αυτό το βάθος ανάλογα με την πορεία της επέμβασης. Με άλλα λόγια, τα μηχανήματα με τα οποία ο ασθενής είναι συνδεδεμένος κατά την διάρκεια ενός χειρουργείου, μας επιτρέπουν να αναγνωρίζουμε αν είναι σε λιγότερο ή περισσότερο βάθος αναισθησίας από το επιθυμητό και να το προσαρμόζουμε ανάλογα. Ακόμα και στην περίπτωση που ο ασθενής έχει υποβληθεί σε περιοχική αναισθησία, του χορηγείται παράλληλα και ενδοφλέβια καταστολή ώστε να βρίσκεται σε κατάσταση ελαφριάς ύπνωσης και να μην είναι σε θέση να καταλάβει τι συμβαίνει κατά την διάρκεια του χειρουργείου του.

Ο κάθε ασθενής πρέπει να καταλάβει ότι ο πόνος πρέπει να αντιμετωπιστεί κατά τη διάρκεια του χειρουργείου, διαφορετικά θα έχει δυσμενή επίπτωση στη μετεγχειρητική του περίοδο. Αυτό σημαίνει ότι ο πόνος θα είναι πιο έντονος μετά τη χειρουργική επέμβαση, και η διαδικασία της επούλωσης θα επιβραδυνθεί λόγω του μετεγχειρητικού στρες. Υπάρχουν εξαιρετικά φάρμακα για να αντιμετωπιστεί ο πόνος κατά τη διάρκεια του χειρουργείου, τα οποία χορηγούνται ενδοφλέβια, που αποκλείουν τα σήματα πόνου στην σπονδυλική στήλη και στον εγκέφαλο. Επιπλέον, μέσω της περιοχική αναισθησίας εμποδίζονται εξ ολοκλήρου μηνύματα χειρουργικών τραυμάτων ή πόνου από το να φτάσουν στο νωτιαίο μυελό ή στον εγκέφαλο. Μέσω των παραπάνω πρακτικών, εμποδίζεται ο ενδοεγχειρητικός πόνος με στόχο να εκμηδενιστεί, έτσι ώστε κατά την μετεγχειρητική ανάρρωση ο ασθενής να έχει τη μικρότερη δυνατόν ενόχληση και την ταχύτερη ανάρρωση.

Με την εξέλιξη της επιστήμης της αναισθησιολογίας και με την υποστήριξη των φαρμάκων και της τεχνολογίας που έχουμε πλέον στη διάθεσή μας υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσουμε το χειρουργικό πόνο πριν ακόμα συμβεί. Έχουμε ήδη μιλήσει για το γεγονός ότι ο πόνος πρέπει να αντιμετωπιστεί ενδοχειρουργικά πριν την ύπαρξη του χειρουργικού τραύματος. Άρα, ο αναισθησιολόγος μπλοκάρει τον πόνο πριν, κατά τη διάρκεια της χειρουργικής διαδικασίας και αμέσως μετά από αυτή με ποικίλους μηχανισμούς και ανάλογα με το μέρος του σώματος στο οποίο έγινε η επέμβαση. Μερικοί από τους μηχανισμούς αυτούς είναι τα περιοχικά μπλοκ (regionalblocks), οι οροί φαρμάκων αλλά και ο συνδυασμός των παραπάνω.

Στο παρελθόν, οι αναισθησιολόγοι χρησιμοποιούσαμε μεγάλους ενδοτραχειακούς σωλήνες θεωρώντας πως αυτοί ήταν απαραίτητοι για την ασφαλή απομάκρυνση των ασθενών από τους αναπνευστήρες εντός του χειρουργείου. Ωστόσο, νέα δεδομένα δείχνουν πως αυτοί οι σωλήνες προκαλούν ερεθισμό, βραχνάδα στη φωνή και άλλες δυσκολίες που δεν εμφανίζονται σε ασθενείς στους οποίους χρησιμοποιήθηκαν μικρότεροι και πολύ πιο μαλακοί ενδοτραχειακοί σωλήνες. Εάν όμως, ένας ασθενής έχει δύσκολο αεραγωγό και γίνουν πολλές προσπάθειες διασωλήνωσής του, τότε είναι σχεδόν σίγουρο πως θα έχει κάποιο ερεθισμό ή πόνο στον λαιμό του μετά τη χειρουργική επέμβαση. Σήμερα, για να αποτρέψουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ο αεραγωγός του ασθενή αναισθητοποιείται πριν διασωληνωθεί. Στη περίπτωση που υπάρξουν ακόμη δυσκολίες επιλέγουμε τη διασωλήνωση μέσω οπτικών ινών σε ξύπνιο ασθενή, μία διαδικασία που είναι απόλυτα ασφαλής και δεν προκαλεί βλάβη σε κανέναν από τους ιστούς του στοματικού φάρυγγα ή του λάρυγγα. Επομένως η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι πως, ίσως ο ασθενής έχει μία μικρή δυσφορία στον λαιμό του μετά το χειρουργείο αλλά εάν η διασωλήνωση γίνει σωστά, αυτό το αίσθημα είναι πολύ σπάνιο.